نیما پتگر – nima patgar

نیما پتگر – نقاش و تصویرگر اهل ایران بود- وی یکی از اعضای خانواده هنرمند پتگر بود- عمویش جعفر پتگر نیز از نقاشان بنام همان دوران بود

زندگی استاد نامی پتگر

استاد نامی پتگرنامی پتگر استاد برجسته نقاشی در روز ۱۱ آذر ۱۳۲۴ در تهران متولد شد. فضای هنری و فرهنگی خانواده- کودکی او را از ابتدا به گونه یی متفاوت رقم زد. پدرش مرحوم استاد علی اصغر پتگر بازی های کودکانه او را به دنیای رنگ ها و سایه ها کشاند. او خنکای عمر خود را با عطر و دنیای سحرانگیز پرده های نقاشی گذراند و نوجوانی خود را با آموزه های تصویری پدر و عمویش و پنداره های مادرش به گونه یی طی کرد که در عنفوان جوانی به نقاشی چیره دست بدل شد.

مهارت او در نقاشی او را به دستیاری پدرش در تعلیم هنرجویان کشاند. پس از آن به صورت شخصی به تعلیم و تادب هنردوستان پرداخت و این راهی بود که وی در کنار آفرینش های هنری خود تا آخرین روز حیاتش در غروب هشتم امرداد ۱۳۸۷ در نوشهر ادامه داد.چیره دستی کمال یافته او در امتزاج با پنداشتش از اساطیر و دنیای اثیری به آثار او ویژگی های منحصر به فردی بخشیده است تا مخاطب را به جهانی آشنا و در عین حال بیگانه ببرد. مناظری ورای منظره و چهره هایی ورای صورت.علاقه او به عرفان و فلسفه شرق باعث شد تا پس از غور در مفاهیم عرفانی و شرق دور- هند- تبت و بودیسم- الهامات اعتقادی مکاتب فکری که ریشه های ذنیستی داشتند را در آثارش شاهد باشیم. در کارهایش آمیزش فیگور و تجرید با عناصر سمبلیک فراوانند که نشان از شناخت دقیق او از سمبل ها می دهد. اساطیر چه با خاستگاه غرب همچون یونان و رم و اسطوره های ایرانی همچون آناهید یا آناهیتا و کهن الگوهای تصویری تمدن های برجسته از مضامین آثارش هستند اما همگی با ریشه های قوی از ایرانی بودن.ایران چه قبل از اسلام و پس از اسلام از مطالب مورد علاقه او بود.

از دید او هنر در اسلام وسیله یی برای اشراق بود. او همین گونه هم زیست. با نگاهی موشکافانه به طبیعت و محیط اطرافش- نه فقط شاهد ظاهر آنها- در پی آنی می گشت که جوهر روح طبیعت بود. چشم اندازهایش که مقطع مهمی از آثار اویند- درخت صخره اند. آسمان- آب و رودند ولی نه این جهانی شاید از نظر او کمال مطلق را در طبیعت می توان یافت و او آن گونه که می دید می ساخت.پس از سال ها تدریس در تهران به نوشهر هجرت کرد تا به دور از قیل و قال شهر در آغوش سبزه ها و باران های تند به تند فضای جدیدی بسازد. هجرت او مسلما ناشی از عزلت طلبی نبود چرا که آنجا هم هنردوستان گردش جمع شدند و شاید بتوان به صراحت گفت- نامی فصل جدیدی را در نوشهر برای هموطنان خطه شمال رقم زد که فقط با اسم نامی پتگر شروع شد. جلسات نقد و بررسی- آثار نقاشان غربی مکاتب فکری و فلسفی غرب- تاریخ ایران باستان- سمبل های معماری و ارتباط آن با کهن الگوها- شناخت هنر در اسلام- ارتباط قلمروهای فکری و هنری بین غرب و شرق- برخورد عمیق با معانی واژه ها- ارتباط بین هنر- موسیقی و ریاضیات و بسیاری دیگر از تعلیمات جانبی نقاشی بود.نگاه تغزلی اش به انسان خصوصا زن همانند جلوه یی از مادر- زمین- خاک از نشان های برجسته آثار اویند و می توان گفت قسمت اعظم آثار ایشان به دلیل داشتن همین مفاهیم -در بخش فیگورها- هنوز نمایش عمومی زیادی نداشته تا علاقه مندان بتوانند تمامی آثار او را در نمایشگاه ها ببینند.اما همین نکته هم مانع خلق آثارش با مضامین انسانی در قالب فیگوراتیو نبود.

او بدون ادعا قلم می زد و خوب می دانست چه می کند و کجا می رود. آخرین اثر او اثری بسیار شاخص با نگاهی نو و بدیع است که حتی در آثار خودش اثری بی نظیر است. شاید اتفاقی نباشد که همین آخرین اثر- اتوپرتره یی از خود او است که برای ما به یادگار گذاشت. همان طور که احتمالا اولین آثار جدی اش را در نوجوانی با آینه و از چهره خود آغازید- باز در آینه به نقش زمینی خود پایان داد.او به عالمی وصل بود که همچون پیام آوران قرن حاضر برای خود ماموریتی را مفروض داشت که بر انجامش همت ها کرد و نسلی را مرهون نگاه دقیق و اثر بخشش باقی گذاشت. قامت بلند- باوقار و صدای بسیار بسیار بسیار دلنشین او حضوری بود که هنرجویانش مسحور کلامش شوند و مشتاقانه پای صحبت های او بنشینند. او سخنوری بی بدیل بود که جا و بی جا حرف نمی زد. اصراری بر افاضله علم و دانش نداشت. ولی بر جایی که مستعد و جوینده می یافت می بارید و می بارید تا شاید به مخاطب خاطرنشان کند که تو تا چه حد تشنه یی. فقط تشنگی را به یاد هنرجو می انداخت. بعد گام به گام او به سوی عطش می رفت تا با سیراب کردن او را از سراب برهاند.

نامی قالب های فکری گذشته و جدید- نگاه های متعصبانه عاری از کشف و شهود و یکسونگری را به چالش می کشاند و در این جدال تلنگرهایی به ذهن هنرجویان می زد تا آنها را هم پرسشگر بار آورد.

شاید بسیاری از مفاهیم که مغفول مانده اند- با تمام سادگی شان تبدیل به عنصری آزمایشگاهی می شدند تا زیر ذره بین موشکافانه ذهن کشف شوند.

خانواده

نامی پتگر -۱۳۸۷–۱۳۲۴– برادر بزرگ‌تر نیما نیز نقاش بود. مانی پتگر- برادر کوچک‌تر او در زمینه سینما و عکاسی فعالیت دارد.

سبک آثار 

وی همچون برادر بزرگتر- نامی و تحت تاثیر پدر- نقاشی را به شیوه ریالیستی رایج در دهه سی خورشیدی آغاز کرد- اما در ادامه و به ویژه پس از تحصیل در فرهنگستان هنرهای زیبای رم به سبک و شیوه‌هایی مدرن و انتزاعی‌تر روی آورد. این دگردیسی در آثار برادر بزرگترش هم دیده می‌شود. مضامین تاریخ و اسطوره و پدیده‌های هستی با درونمایه‌های فلسفی از مشخصه‌های آثار نیما پتگر است.

به گفته عباس مشهدی‌زاده نقاش و مجسمه‌ساز:
علی‌اصغر و جعفر پتگر از شاگردان مکتب ریالیستی کمال‌الملک بودند و نامی و نیما نیز نقاشی را با همین سبک آغاز کردند اما در ادامه مسیرهای متفاوتی را برگزیدند و به گمان من نیما پیشروتر هم بود.

آثار نیما پتگر

پتگر در مجامع هنری و رسانه‌ها حضور پررنگی نداشت اما سال‌ها آموزش نقاشی و مجسمه‌سازی و تولید آثار هنری و ارایه آثار در نمایشگاه‌های داخلی و خارجی جایگاه تاثیرگذار و ارزشمند او را در هنر ایران تثبیت کرد. پنج اثر نقاشی از نیما پتگر در موزه هنرهای معاصر تهران- یک اثر در موزه هنرهای معاصر آبادان قرار دارد و همچنین یک سردیس گچی به تاریخ ۱۳۵۱ امضاء شده در فرهنگستان هنرهای زیبای رم قرار دارد.

برخی از آثار وی نزد مجموعه‌داران داخل و خارج کشور است و برخی از آثار که شامل شاعر و نقاش و تابلوی دیگری از مجموعه ریشه‌ها و اثری از مجموعه صورت بزرگ‌ها و اثری دیگر از مجموعه تاریخ متعلق به موزه هنرهای معاصر تهران و تابلویی از مجموعه ریشه‌ها در موزه هنرهای معاصر آبادان نگهداری می‌شود.

نمایشگاه‌ها

از نیما پتگر بیش از ۵۰ نمایشگاه گروهی و ۷ نمایشگاه انفرادی در فرهنگسراها و مراکز فرهنگی و موزه‌های داخل و خارج از کشور بر پا شده است.

مرگ نیما پتگر

به گفته دژار پتگر- فرزند نیما پتگر- وی در سال‌های اخیر به دلیل سرخوردگی از فضای عمومی هنری در ایران- کم‌کار شده بود. نیما پتگر بر اثر ایست قلبی در ۵ فروردین ۱۳۹۴ در سن ۶۸ سالگی در تهران درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا تهران به خاک سپرده شد.

منبع :

ویکی پدیا

آکاایران